De Meimarkt in Tilburg, een iconisch evenement dat elk jaar weer honderden mensen naar de stad trekt. Een traditie waar je als Tilburger bijna niet onderuit komt. Een enorme rommelmarkt die zich uitstrekt over het centrum, met overal kraampjes, koopjesjagers en gezelligheid. Elk jaar sta ik daar samen met mijn zus met een kraam. Daar kijker we ieder jaar naar uit.

Dit jaar moest ik Peter natuurlijk aan dit spektakel voorstellen. Sinds we ‘bekend’ zijn, krijgen we regelmatig de vraag of mensen met ons op de foto mogen. Dus bedachten we: laten we daar iets positiefs mee doen. Voor iedere foto vroegen we een kleine bijdrage voor het Ronald McDonald Huis in Tilburg. Zo haalden we met zo’n 75 foto’s en een hoop Tikkies 200 euro op voor het goede doel.

De meest gestelde vraag op de markt? Of we nog samen zijn. Alsof de kijker het niet kan geloven dat je na het programma een normaal leven leidt. Peter kan het niet laten om soms een grap uit te halen. Zo vertelde hij een dame dat we net de scheidingspapieren hadden getekend. Ze was compleet in shock, tot hij gauw zei dat het niet waar was. Gelukkig reageren mensen altijd lief. We hebben nog nooit iemand getroffen die onaardig deed.

Waarom mensen ons zo leuk vinden? Geen idee. Misschien omdat we onszelf zijn. We krijgen regelmatig te horen dat we hoop geven. Dat mensen na een gebroken relatie of verdriet weer geloven dat liefde opnieuw gevonden kan worden. Dat raakt ons. Natuurlijk deden we mee voor onszelf, maar dat dit er ook bij komt, dat is bijzonder. Als we maar één iemand kunnen inspireren of helpen, dan is dat al mooi.

We zijn net samen op vakantie geweest naar Zakynthos en dat was echt genieten. Geen verslaggever erbij van een televisieprogramma, alleen wij. Peter, normaal de vroege vogel, bleef tot half 11 in bed liggen. Ik denk dat het nodig was na deze drukke periode. We hebben vooral bourgondisch geleefd en cappuccino’s gedronken, want Peter had zelfs een melkopschuimer voor mij ingepakt. Dat is pas liefde, toch?

Het is trouwens een gekke ervaring om ineens herkend te worden op straat. Soms voelt het alsof je een beetje publiek bezit bent. In de winkel waar ik werk, op straat: mensen raken je aan of spreken je aan alsof ze je al jaren kennen. Dat doet toch iets geks met je hoofd. Vooral als je zelf ook denkt: ken ik jou dan ergens van? O nee, andersom.

En ja, zelfs praktische vragen komen voorbij. Tips voor ziplinen, omdat mensen ons dat op tv zagen doen. Of reistips over Sicilië. We proberen het allemaal met een lach te beantwoorden. Want eerlijk: we worden er alleen maar blij van. Behalve misschien als iemand “Hey Maris!” roept en zich dan ineens realiseert dat ze je niet echt kennen. Dan draaien ze snel om en verdwijnen. Maar ach, ook dat hoort er blijkbaar bij. Wij gaan ook gewoon naar de wc, hoor.