Bijna een jaar na zijn vertrek uit de loods blikt Eduardo – een van de bekendste oud-deelnemers van De Bondgenoten – terug op zijn maandenlange verblijf in het spel. In een exclusief interview met LoveReality laat hij niets aan de verbeelding over: het avontuur liet diepe indrukken na, zowel positief als verontrustend.

Hoewel Eduardo zeven maanden lang standhield in het intensieve sociale experiment, spreekt hij nu openhartig over de psychologische impact van het programma. “Ik schrok eigenlijk nergens van toen ik de afleveringen terugkeek,” vertelt hij nuchter. “Ik sta nog steeds achter alles wat ik heb gedaan.” Maar hij wijst ook op iets dat hem wél is bijgebleven – en dat hem blijft dwarszitten: “Je wordt echt gek gemaakt daarbinnen.”

Eduardo legt uit hoe het leven in volledige afzondering van de buitenwereld leidt tot vervormde percepties en verstoorde relaties. “Je begint bijna te hallucineren,” zegt hij lachend, maar met een serieuze ondertoon. “Je vult alles in je hoofd in. Je denkt dat mensen je haten of achter je rug praten, terwijl het achteraf best meeviel.” Die paranoïde sfeer, zoals hij het noemt, was volgens hem besmettelijk – en had een grote invloed op de dynamiek in het huis.

De oud-deelnemer geeft toe dat die constante staat van wantrouwen ten koste ging van het spelplezier. “Als die gedachten minder dominant waren geweest, dan was het echt een luchtigere, gezelligere ervaring geweest.” Hij laat zelfs doorschemeren dat, mocht hij ooit opnieuw deelnemen, hij zijn houding radicaal zou veranderen.

Eduardo’s eerlijke reflectie laat zien dat De Bondgenoten veel meer is dan een spel om geld en status. Het is een mentale uitputtingsslag, een psychologische test die zijn deelnemers tot het uiterste drijft. En juist die menselijke kant – vol verwarring, strijd, maar ook groei – maakt het programma zo fascinerend.