Vanavond was de spannende finale van De Bondgenoten, waarin we zagen dat Albert een ton mee naar huis neemt. Hij streed in het finalespel tegen Floris en wist er met de winst vandoor te gaan.
Wij spraken Albert over zijn winst, zijn deelname én zijn toekomstplannen.
Albert in ‘De Bondgenoten’
Het finalespel spelen — én winnen — als je weet dat er zoveel geld te winnen valt, dan sta je waarschijnlijk met trillende handen? Nee hoor, niet in het geval van Albert. “Ik heb nog nooit zo rustig achter een bureau gestaan om een spel te spelen als die dag”, vertelt hij. En dat terwijl hij eerst behoorlijk last had van de zenuwen: “De eerste twee maanden had ik er zo’n moeite mee. Maar voelde had echt totale kalmte die dag.”
“En er zit altijd een zenuwspelletje bij tijdens een finale. Dit keer was het 50 kaarsjes achter elkaar aansteken. Dus ja, dan moet je kalm blijven… En dat deed ik.” Die finale speelde hij tegen Floris, waarmee hij het heel goed kan vinden. Toch was dat voor beide mannen geen probleem, aldus Albert: “Ja, daar was meteen totale berusting in hoor, maar dat was van beide kanten zo. Het was zoiets van: als het lukt om de tweede finale te bereiken, dan gaat in ieder geval één van onze beste maatjes hem winnen.”
Finale van ‘De Bondgenoten’
Toch bleef de euforie uit, direct na de winst. “Het voelde eerder op dat moment als een schuldgevoel in plaats van winnen. Maar Floris kwam direct naar me toe om me te feliciteren. Dus we gunden elkaar het wel oprecht.” De winst voelde daardoor wel dubbel: “We wisten gewoon aan het begin van die dag dat één iemand die ton zou pakken. En in principe de droom voor die persoon in vervulling zou gaan.”
Maar Albert had wel al een flinke achterban in het huis, merkte hij. “Ik heb wel het idee dat ze een voorkeur hadden voor mij”, vertelt Albert.
Prijzengeld
Heeft Albert al een idee waar het prijzengeld naartoe zal gaan? “Ja, ik wilde Chi gaan opzoeken, maar die heb ik net gesproken — die komt binnenkort ook weer naar Nederland, dus dan spreken we af. En ik wil mijn Spaans weer oppakken. Dus dan wil ik eigenlijk eerst naar Guatemala en bij een vulkaanmeertje verblijven. Daar wil ik twee maanden bij een taalschool gaan zitten.”
“En gewoon chillen in de zon. En dan eigenlijk langzaam Zuid-Amerika afreizen, om uiteindelijk een plekje te vinden waar ik een hostel zou willen beginnen. Dus dat zijn wel echt mooie plannen, we moeten nog zien of het allemaal gaat lukken. Maar ik heb nog even om erover na te denken.”
Thuis
Het thuisfront heeft Albert eigenlijk niet zo gemist, vertelt hij. “Ik heb echt met veel dingen dat als het niet toegankelijk is voor me — dan heb ik er ook geen moeite mee om er niets mee te doen. Dat geldt dan ook voor dingen als sigaretten, of wat dan ook. Daarbinnen heb je het niet, dus dan hoef ik het ook niet. Als die verleiding er niet is; dat geldt voor mij ook voor familie. Toch een beetje uit het zicht, uit het hart. Al had ik die eerste maand een vrij pittige maand, en toen kon ik ook niet naar huis bellen.”
“Dus toen ik ze de eerste keer sprak na twee maanden, brak ik ook wel echt meteen. Dan word je in één keer weer teruggezogen naar de realiteit buiten de loods, met de echte mensen. En dan mis je iedereen in één keer echt heel erg. Maar als je binnen leeft, leef je toch een beetje in een bubbel.”
Bubbel
Die bubbel was niet altijd even fijn. Veel verschillende persoonlijkheden, veel verschillende visies en gewoontes… Dat kan wel eens botsen. “Ik denk wel dat ieder mens daarbinnen zijn eigen waarheid leeft, en daar had ik af en toe wel moeite mee. In sommige situaties is het overduidelijk wat goed of fout is, maar dan weten mensen het alsnog weer zo te draaien dat het in hún voordeel uitkomt.”
“Ik zag al meteen, vanaf het begin dat Beau enorm genaaid werd, wat het spel met mensen kan doen. Toen heb ik mezelf meteen voorgenomen: op deze manier wil ik het nooit spelen. Dus zo heb ik het ook gedaan: ik ga staan voor wat ik vind en ik zie wel wat mensen op mij stemmen.”
Medebewoners
Met veel mensen had Albert een goede klik, vertelt hij. Met Chi in het bijzonder: “Zij had een grote bek, maar een klein hartje. En ik heb een klein hartje… En geen grote bek. Zij kon altijd wel in haar hoofd gaan zitten en malen over dingen. Daar kon ik haar goed uit trekken. En zij nam het altijd voor me op. Zij was wel echt mijn maatje binnen, samen met Floris.”
Echt problemen heeft Albert niet gehad met zijn medebewoners, ondanks dat je niet met iedereen dezelfde klik hebt. “Je moet er proberen boven te staan”, vertelt Albert. “Al is dat niet altijd even makkelijk, kan ik je vertellen. Maar ik heb eigenlijk nooit echt veel issues met bewoners gehad.”
Social media
Meedoen aan een programma — en dan ook nog eens winnen — kan je in één klap bekend maken. Zeker als er ook veel over je gesproken wordt, en dat gebeurt ook bij De Bondgenoten. Zijn oude medebewoner El Che is al een tijdje the talk of the town online, dat is ook Albert opgevallen. “Ja, dat is een beetje het topic van elke dag daar.”
“Dan besluit hij weer dat hij nooit meer gaat drinken, en dan spreekt hij dat ook heel hard uit. En de volgende dag gaat hij gewoon weer drinken. Hij roept alles altijd heel hard. Dat hij heel erg hetero is, bijvoorbeeld. Maar hij bewijst toch steeds weer dat er voor hem nog wel wat te ontdekken is daar — dat hij misschien niet 100 procent helemaal hetero is.”
El Che
“Ik hoop gewoon dat hij er helemaal goed uit komt, op dat vlak. En ook dat zijn familie er niet te veel onder lijdt. Maar volgens mij heeft hij het hierover gehad met zijn vader aan de telefoon, en viel dat allemaal wel mee.”
Alles wat je doet en zegt wordt natuurlijk opgenomen, dus de kans dat het de uitzending haalt is altijd aanwezig. Dat snapt Albert ook: “Helemaal prima natuurlijk dat je dat soort gevoelens wil ontdekken. Maar ik weet niet of dit de beste plek was om op onderzoek te gaan… Heel veel mensen kunnen wel meegenieten, natuurlijk.”
Hoogte- en dieptepunten
Een langere tijd afgesloten zijn van de buitenwereld gaat gepaard met veel hoogte- en dieptepunten, al kijkt Albert vooral met heel veel plezier terug naar zijn deelname. Zijn hoogtepunt? Dat was niet eens de winst. “Voor mij was dat toch wel het kerstnummer.”
“Op persoonlijk groeivlak was dat voor mij echt het hoogtepunt. En ook wel het toneelstuk, omdat ik dat soort dingen normaal echt niet relaxed vind om te doen. Dan ben je echt uit je comfortzone.”
Zijn dieptepunt weet hij ook nog goed: “Dat was toen ik in de tweede cyclus eindelijk het gevoel had een bondje te hebben waar ik van kon genieten, en toen binnen twee dagen een Mix and Match-brief naar binnen werd gegooid en ik meteen uit mijn bondje werd gezogen.”
En daarna kwam hij niet lekker terecht. “Ik kwam bij het meest gehate bondje terecht. Ik denk niet dat dat iets is wat mensen thuis beseffen: daarbinnen is op dat moment gewoon álles, je hele wereld. Dus op het moment dat je in een bondje zit met mensen met wie het niet klikt, wordt het echt een héle lange maand.”
Een goed mens
Wat Albert gaat missen van zijn periode in De Bondgenoten? “Eigenlijk heb ik die spelletjes spelen nooit per se leuk gevonden. Wat ik wel echt ga missen is het in contact komen met complete vreemdelingen die je nooit zou spreken in het echte leven. Met wie je in een situatie belandt waardoor je connect met elkaar, en dat je weer ziet dat ieder mens een verhaal heeft met een diepe betekenis, en een droom.”
Maar nu eerst genieten van het thuis zijn, vóór zijn reis naar Guatemala, en zijn vrienden en familie weer zien. “Zij waren allemaal net zo verrast als ik, hoor. Ik kreeg wel meteen te horen dat ik het op zo’n goede manier heb gespeeld en dat ze heel trots zijn dat ik dicht bij mezelf ben gebleven.”
“En dat heb ik zelf ook al gezegd: als ik naar buiten loop zonder die ton, dan wil ik in ieder geval aan Nederland hebben laten zien dat ik een goed mens ben.”
